Eerder dit jaar in maart vond strandjutter en amateur-paleontoloog Nathalie Boydens op het strand van Bredene een tandvormig, zwartgrijs voorwerp. Ze bracht het object naar het Vlaams Instituut voor de Zee (VLIZ) dat experten inschakelde om de vondst te identificeren. Dr. Mietje Germonpré determineerde het vijf centimeter grote voorwerp als een hoektand van een wolf : "Deze tand gelijkt qua vorm, grootte en slijtage best op een bovenhoektand van een wolf. Ik ben dan ook vrij zeker van deze identificatie.”
Dr. Germonpré was tot augustus dit jaar verbonden aan het Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen (KBIN). Ze is een wereldautoriteit op het vlak van fossiele honden en wolven. De grijs-zwarte verkleuring van de tand wijst op een zekere ouderdom, al kan die zonder koolstof-14 analyse niet verder worden bepaald. Vinder Nathalie gaf toestemming om de tand in permanente bewaring te schenken aan het KBIN, waar het kleinood in de collecties zal worden opgenomen.
Wolven zijn – sinds de komst in 2011 van Naya, August, Noëlla en hun nakomelingen – terug onderdeel van onze inheemse fauna. Bevestigde waarnemingen in de provincie West-Vlaanderen, al dan niet aan zee, zijn er nog niet. Dat was vroeger wel anders.
De soort maakte deel uit van de ijstijdfauna van het Noordzeegebied, en vertoefde hier in het gezelschap van wolharige mammoeten, wolharige neushoorns, wilde paarden en ezels, muskusossen, reuzenherten en rendieren. Dat wordt bevestigd door onderzoek en tientallen vondsten in het Nederlandse Noordzeegebied.
Ook veel later, toen de mens meer en meer ruimte begon in te nemen, bleef de wolf present. En dat leidde vaak tot commotie. Zo is er in de 15de eeuw sprake van een wolvenplaag in de duinen van het Brugse Vrije. In de 17de eeuw wordt zelfs een heuse klopjacht op deze dieren georganiseerd in de duinen tussen Bredene en Wenduine. Een dikke honderd jaar geleden zorgde een doorgedreven vervolging finaal tot het uitsterven van de wolf in ons land.