IMIS

De Paarse strandloper en de Steenloper zijn waadvogels die aanpassingen vertonen aan het leven op harde substraten. Aan de Vlaamse kustlijn zijn dergelijke substraten enkel artificieel aanwezig en in veel gevallen zijn deze kunstmatige substraten (vb. strandhoofden en beschermdijken) wegens hun regelmatige structuur en hun opbouw in de getijdenzone ecologisch ideale habitats voor beide soorten. De huidige studie bedient zich van een dataset die gegevens bevat in verband met absolute aantallen (tellingen), terreingebruik (observaties) en verder werd ook het, afleidbaar uit de twee voorgaande luiken, activiteitsritme en gedrag van beide soorten behandeld. De harde substraten langsheen de Vlaamse kustlijn ondergingen de afgelopen decennia een aantal ingrijpende veranderingen, zodat ook de vogelsoorten die in mindere of meerdere mate aan deze habitats gebonden zijn drastische wijzigingen ondergingen. De gewijzigde plaatselijke milieuomstandigheden hebben naast een invloed op het aantal individuen ook een invloed op het gebruik van de habitats als gedrag. De Paarse strandloper en de meer cosmopolitische Steenloper zijn voornamelijk wintergasten op de Vlaamse kust en zijn bijna compleet afwezig in Juni. Voornamelijk de Paarse strandloper is zeer strikt gebonden aan rotskusten (natuurlijk of artificieel), terwijl de Steenloper naast de getijdenzone ook slikgebieden, en zelfs weiden en akkers opzoekt. Deze laatste soort is zeer opportunistisch en heeft zich de laatste decennia echt op het leven nabij de mens afgestemd. Verder is het voornaamste verschil tussen beide soorten (en tevens de basis van het sterk verschil in gedrag van beide soorten) dat de Paarse strandloper de klok rond in een getijdenritme leeft, terwijl de Steenloper, meer afhankelijk van visuele informatie, in een dag-nacht ritme leeft, en bovendien, tijdens de dag in een getijdenritme. De verschillende bestudeerde aspecten wordt in dit rapport beschreven langsheen 6 trajecten de Vlaamse kust, zijnde ‘De Panne-Westende’, ‘Middelkerke-Mariakerke’, ‘Raversijde-Oostende-Bredene’, ‘Wenduine-blankenberge’, ‘Zeebrugge-Heist’, ‘Knokke-Cadzand’. De wintermaxima (maximum aantal vogels geteld op een dag in een bepaald winterseizoen) van de Paarse strandloper op de Vlaamse kust evolueren van ruim 20 exemplaren in 1949/50 tot een maximum van 330 vogels omstreeks 1975. Daarna dalen de wintermaxima geleidelijk tot 100 individuen in 2004/05, wat te wijten kan zijn aan het verdwijnen of verkleinen van prooidierpopulaties of de opwarming van het klimaat (verschuiving winterareaal). Voor de Steenloper nam men een continue stijging van de aantallen waar, van 150 in 1949/50 tot 1.500 in 2004/05. Dit laatste kan eveneens door klimaat beïnvloed worden, of het gevolg zijn van verschuivingen binnen de Europese populatie.